Odada küçülüyorum
Senin ışığın arttıkça
Can buldun tabi kibritimden
Ben ise ölüme kurban ettim onu
Hem de acısı boğazımı yakarken
İçime çektim ölümünü.


Ne kadar da zavallısın.
Naçiz ışığınla alemi yakacağını sanıyorsun
Henüz elimi bile yakamamışken.
Hala nefeslerimin kölesi
Dudaklarımın bekçisisin.
Sen sadece, kafasını dikmiş basit bir mum parçasısın.


Kaderini bile bile yanmaya devam ediyorsun.
Sonu yokmuş gibi dans ediyorsun ateşle.
Seni erite erite bitiriyor, burun kıvırıyorsun.
Kibrin akıyor masama, defterime, kelimelerime
Bitiriyor yavaşça varoluşunu
Ama o sırada sen hala dünyayı kavuracağını sanıyorsun.
 

Git gide çoğalıyorum odada
Kibrin ateşi söndürmeye başladı çünkü.
Artık göz alıcı değilsin.
Sonsun.
Canını aldığın kibrit gibisin.
Siyah, kuru ve çirkin.
Ölümsün.


Ben ise tanrıyım,
Can verip can alanım.
Kibirlilerin başını da sonunu da ben izlerim.